Έρευνα άρθρου:
Το νόημα της ζωής🌹
Η επιζήμια προσέλευση
«μηδέ παγίδα και βρόχον ημίν εξαρτυέτω την επιζήμιον ευλάβειαν ο βαθύς εις πανουργίαν διάβολος» (Κύριλλος Αλεξανδρείας)
Ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής και μεγάλων εορτών όλοι οι χριστιανοί πλησιάζουν στην Θεία Κοινωνία από μία συνήθεια ιερή και παράδοση αγία. Αυτή η συνήθεια δείχνει τον πόθο της αιωνιότητος και τη χαρά για την γεύση του Θεού. Είναι μία μυστική πηγαία ώθηση και ένας ακατάσχετος πόθος για να πλησιάσουν τον Θεό. Έτσι πλάστηκε και έτσι γεννιέται με τον φυσικό αυτό πόθο ο άνθρωπος. Όμως κάθε άγιο πράγμα και άγιο πόθο ο διάβολος προσπαθεί να το διαστρέψει. Πιο εύκολα πιάνει η μέθοδος της διαστροφής παρά η επιβολή της τέλειας άρνησης. Αφήνει μεν τον πόθο να υπάρχει μέσα στους χριστιανούς, βάζει όμως την επιζήμια ευλάβεια σαν παγίδα και θηλιά στον λαιμό τους, ώστε και να έχουν την ψευδαίσθηση ότι κοινωνούν σαν καλοί χριστιανοί, αλλά και να κολάζονται με την ανάξια συμμετοχή τους στο μυστήριο. Είναι η πονηριά του διαβόλου, ο οποίος με μαεστρία πλανεύει τον άνθρωπο.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία καλά οργανωμένη πλάνη του διαβόλου, που έχει το θρησκευτικό της περιτύλιγμα, παρουσιάζεται ως ευλάβεια στον άνθρωπο και δημιουργεί μία ψευδή θρησκευτική αυτοπεποίθηση, ενώ πίσω της κρύβει μεγάλη απάτη, δαιμονική, ώστε ο άνθρωπος ποτέ του να μη νιώσει την χαρά με την ένωσή του με τον Χριστό. Είναι ο καθώς πρέπει καλός χριστιανός, που εκπληρώνει τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις. Σαν να είναι ο Θεός ένα παντοπωλείο όπου ο άνθρωπος δίνει και παίρνει. Έτσι ο διάβολος δεν πολέμα τον πιστό άνθρωπο με την άμεση βεβήλωση του Μυστηρίου, αλλά με την έμμεση βέβηλη προσέλευσή του σε αυτό. Οι τρόποι της επιζήμιας ευλάβειας είναι:
Η επιζήμια προσέλευση
«μηδέ παγίδα και βρόχον ημίν εξαρτυέτω την επιζήμιον ευλάβειαν ο βαθύς εις πανουργίαν διάβολος» (Κύριλλος Αλεξανδρείας)
Ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής και μεγάλων εορτών όλοι οι χριστιανοί πλησιάζουν στην Θεία Κοινωνία από μία συνήθεια ιερή και παράδοση αγία. Αυτή η συνήθεια δείχνει τον πόθο της αιωνιότητος και τη χαρά για την γεύση του Θεού. Είναι μία μυστική πηγαία ώθηση και ένας ακατάσχετος πόθος για να πλησιάσουν τον Θεό. Έτσι πλάστηκε και έτσι γεννιέται με τον φυσικό αυτό πόθο ο άνθρωπος. Όμως κάθε άγιο πράγμα και άγιο πόθο ο διάβολος προσπαθεί να το διαστρέψει. Πιο εύκολα πιάνει η μέθοδος της διαστροφής παρά η επιβολή της τέλειας άρνησης. Αφήνει μεν τον πόθο να υπάρχει μέσα στους χριστιανούς, βάζει όμως την επιζήμια ευλάβεια σαν παγίδα και θηλιά στον λαιμό τους, ώστε και να έχουν την ψευδαίσθηση ότι κοινωνούν σαν καλοί χριστιανοί, αλλά και να κολάζονται με την ανάξια συμμετοχή τους στο μυστήριο. Είναι η πονηριά του διαβόλου, ο οποίος με μαεστρία πλανεύει τον άνθρωπο.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία καλά οργανωμένη πλάνη του διαβόλου, που έχει το θρησκευτικό της περιτύλιγμα, παρουσιάζεται ως ευλάβεια στον άνθρωπο και δημιουργεί μία ψευδή θρησκευτική αυτοπεποίθηση, ενώ πίσω της κρύβει μεγάλη απάτη, δαιμονική, ώστε ο άνθρωπος ποτέ του να μη νιώσει την χαρά με την ένωσή του με τον Χριστό. Είναι ο καθώς πρέπει καλός χριστιανός, που εκπληρώνει τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις. Σαν να είναι ο Θεός ένα παντοπωλείο όπου ο άνθρωπος δίνει και παίρνει. Έτσι ο διάβολος δεν πολέμα τον πιστό άνθρωπο με την άμεση βεβήλωση του Μυστηρίου, αλλά με την έμμεση βέβηλη προσέλευσή του σε αυτό. Οι τρόποι της επιζήμιας ευλάβειας είναι:
α. Η εθιμοτυπική και εορταστική προσέλευση
β. Η κακότροπος προσέλευση
γ. Η πλάνη της νηστείας
δ. Η κατά αραιά διαστήματα Θεία Κοινωνία
α. Εθιμοτυπική και εορταστική προσέλευση
Η συμμετοχή πολλών ανθρώπων στο άγιο μυστήριο γίνεται σαν κάτι εθιμοτυπικό ανάμεσα στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, τα οποία πρέπει να επιτελέσουν απέναντι στον Θεό. Ακόμη και η λέξη «καθήκοντα» που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν κουβαλά μέσα της τον καθωσπρεπισμό και την συνήθεια, και όχι την καρδιακή πίστη και αγάπη. Όλα γίνονται γιατί πρέπει και από μία προληπτική σχέση με τον Θεό για να Τον εξευμενίσουν, ώστε να είναι κοντά τους. Η αληθινή ανάγκη να ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό γίνεται μία τυπική πράξη, βγαλμένη μέσα από την άγνοια και την συνεχή επανάληψη μιας παραδοσιακής κουλτούρας και εθίμου. Όμως η Θεία Κοινωνία δεν είναι ένα έθιμο, αλλά ένωση με τον Θεό, δεν είναι μία τυπική θρησκευτική πράξη, αλλά η μετοχή του ανθρώπου με το θείο. Δεν είναι μία μαγική πράξη για το καλό και την υγεία, αλλά η εν Χριστώ ζωή. Δεν κοινωνεί ο χριστιανός δύο φορές τον χρόνο για το καλό των εορτών, αλλά η θεία Κοινωνία είναι συνεχής τρόπος της εν Χριστώ ζωής του.
β. Η κακότροπος προσέλευση
γ. Η πλάνη της νηστείας
δ. Η κατά αραιά διαστήματα Θεία Κοινωνία
α. Εθιμοτυπική και εορταστική προσέλευση
Η συμμετοχή πολλών ανθρώπων στο άγιο μυστήριο γίνεται σαν κάτι εθιμοτυπικό ανάμεσα στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, τα οποία πρέπει να επιτελέσουν απέναντι στον Θεό. Ακόμη και η λέξη «καθήκοντα» που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν κουβαλά μέσα της τον καθωσπρεπισμό και την συνήθεια, και όχι την καρδιακή πίστη και αγάπη. Όλα γίνονται γιατί πρέπει και από μία προληπτική σχέση με τον Θεό για να Τον εξευμενίσουν, ώστε να είναι κοντά τους. Η αληθινή ανάγκη να ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό γίνεται μία τυπική πράξη, βγαλμένη μέσα από την άγνοια και την συνεχή επανάληψη μιας παραδοσιακής κουλτούρας και εθίμου. Όμως η Θεία Κοινωνία δεν είναι ένα έθιμο, αλλά ένωση με τον Θεό, δεν είναι μία τυπική θρησκευτική πράξη, αλλά η μετοχή του ανθρώπου με το θείο. Δεν είναι μία μαγική πράξη για το καλό και την υγεία, αλλά η εν Χριστώ ζωή. Δεν κοινωνεί ο χριστιανός δύο φορές τον χρόνο για το καλό των εορτών, αλλά η θεία Κοινωνία είναι συνεχής τρόπος της εν Χριστώ ζωής του.
