Ήταν κάποτε ένας μοναχός, Ρωμαίος την καταγωγή, πού είχε αποκτήσει μεγάλο αξίωμα στο παλάτι, και εγκαταστάθηκε σε μία σκήτη πού βρισκόταν πιο κοντά στην εκκλησία απ' ότι οι σκήτες των άλλων μοναχών. Είχε δε μαζί του και ένα δούλο πού τον υπηρετούσε. Ο πρεσβύτερος, λοιπόν, επειδή αντελήφθη την αδυναμία του και πληροφορήθηκε από ποιά αναπαυτική ζωή προερχόταν, κάθε φορά πού ο Θεός οικονομούσε και ερχόταν κάτι στην εκκλησία, του το έστελνε. Αφού ό μοναχός συμπλήρωσε εικοσιπέντε χρόνια στη σκήτη, απέκτησε φήμη για το διορατικό του χάρισμα.
