Ή ΑΓΆΠΗ

Έρευνα άρθρου: Το νόημα της ζωής🌹

ΑΓΑΠΗ

Bishop Nikolai Velimirovich

 Ἡ ἀγάπη κάνει ἐμένα Θεό καί Ἐσένα Θεέ μου σέ κάνει ἄνθρωπο.

Ὅπου ὑπάρχει ἕνας μόνο ἄνθρωπος ἐκεῖ ἀγάπη δέν ὑπάρχει. Ὅπου ὑπάρχουν δύο ἑνωμένοι ἐκεῖ ὑπάρχει μόνο σκιά, δεῖγμα ἀγάπης. Ὅπου ὑπάρχουν τρεῖς ἑνωμένοι ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη.

Τό ὄνομά σου, Θεέ μου, εἶναι Ἀγάπη γιατί εἶσαι Τριάδα –Τριαδική Ἑνότητα. Ἄν ἤσουνα μονάδα δέν θά ἤσουνα ἀγάπη, ἀλλά μῖσος. Ἄν ἤσουνα διάδα, θά ἤσουνα μιά ἐναλλαγή ἀγάπης καί μίσους. Ἀλλά Ἐσύ εἶσαι Τριάδα καί ἑπομένως εἶσαι ἀγάπη. Σέ Σένα δέν ὑπάρχει οὔτε σκότος, οὔτε ἀλλοίωση.

Ἡ ἀγάπη δέν γνωρίζει χρόνο καί χῶρο. Βρίσκεται πέρα ἀπό τό χωροχρόνο. Γιά τήν ἀγάπη μιά μέρα εἶναι ὡς χίλια χρόνια καί χίλια χρόνια ὡς μία μέρα.

Ὅταν, Θεέ μου, εἶμαι ἑνωμένος μαζί Σου ἐν ἀγάπῃ οὔτε οὐρανός, οὔτε γῆ ὑπάρχει γιά μένα· μόνο Ἐσύ ὑπάρχεις. Οὔτε «σύ», οὔτε «ἐγώ» ὑπάρχει· μόνο Ἐσύ ὁ Θεός μου, ὑπάρχεις.

Ἡ ἀγάπη ἔχει τρεῖς μορφές: φιλανθρωπία, γνώση καί φῶς. Χωρίς φιλανθρωπία ἡ ἀγάπη δέν εἶναι στοργή καί συμπάθεια, ἀλλά ἐγωισμός καί πάθος. Χωρίς γνώση ἡ ἀγάπη δέν εἶναι σοφία ἀλλά ἀνοησία. Χωρίς φῶς ἡ ἀγάπη δέν εἶναι δύναμις ἀλλά ἀδυναμία. Ὅταν συνδιαστοῦν τό πάθος ἡ ἀνοησία καί ἡ ἀδυναμία τότε ἔχουμε κόλαση.

Αὐτή τήν κόλαση ὁ διάβολος τήν ὀνομάζει «ἀγάπη» καί σ᾽ αὐτή μᾶς παρασύρει. Ἔτσι φτάνουμε νά ἀπολυτοποιοῦμε τόν ἑαυτό μας, νά νοιαζόμαστε μόνο καί ἀποκλειστικά γι᾽ αὐτόν καί νά χρησιμοποιοῦμε τούς ἄλλους σύμφωνα μέ ὅ,τι ἀρέσει καί ἱκανοποιεῖ ἐμᾶς.

Ὅταν ἡ ψυχή μου εἶναι καθαρή ἀπό σκέψεις ἐγωιστικές καί ἐνέργειες πού ἱκανοποιοῦν τόν ἑαυτό μου τότε ὁ νοῦς μου ἀνοίγει στή γνώση καί φωτίζεται ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Τότε εἰλικρινά καταλαβαίνω πῶς κινεῖται ὁ ἐσωτερικός μου κόσμος καί πῶς ζεῖ ἡ συνείδησή μου. Τότε μπορῶ νά πῶ ὅτι αὐτό πού κάνω εἶναι ἀπό ἀγάπη γιά τόν Θεό, γιά τόν ἄλλον, ἤ γιά τόν ἑαυτό μου.

Μέσα ἀπό μιά τέτοια ἀγάπη βλέπω Ἐσένα, Θεέ μου, μόνο Ἐσένα καί ὄχι τόν ἑαυτό μου. Μέσα ἀπό μιά τέτοια ἀγάπη μπορεῖς καί Σύ, Θεέ μου, νά μέ κοιτάζεις.

Ἡ ἀγάπη θυσιάζεται γιά τόν ἄλλον καί δέν μιλάει ποτέ γι᾽ αὐτή τή θυσία. Ἔτσι μόνο νιώθης ὅτι παίρνεις μᾶλλον, παρά δίνεις θυσιαζόμενος.

Ἡ ἀγάπη σέ παρακινεῖ στήν προσευχή. Προσεύχεσαι γιατί θέλεις νά ἐπικοινωνεῖς μέ τόν Θεό πού ἀγαπᾶς. Προσεύχεσαι στόν Θεό γιά πρόσωπα πού ἀγαπᾶς. Προσεύχεσαι γιά τούς ἄλλους, γιά τόν κόσμο ὁλόκληρο, μπαίνεις στήν παγκοσμιότητα τῆς προσευχῆς.

Ὁ Θεός εἶναι παγκόσμιος. Ἄρα καί ἡ ἀγάπη –γιά νά εἶναι σωστή– πρέπει νά εἶναι παγκόσμια. Ὁ «πλησίον» τῆς ἀγάπης εἶναι καί ὁ κοντινότερος καί ὁ μακρινότερος, ἀκόμη καί ὁ ἐντελῶς ἄγνωστος. Ὅλους αὐτούς τούς ἑνώνει ἡ θεϊκή ἀγάπη, αὐτή δηλαδή πού μοιάζει μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ «κοσμική» ἀγάπη καίει καί ἀφανίζει. Ἡ οὐράνια ἀγάπη καίει ἀλλά δέν κατακαίει, δέν ἀφανίζει. Ἡ κοσμική ἀγάπη σάν ὅλα τά ἄλλα κοσμικά βιώματα, εἶναι μόνο ἕνα ὄνειρο, εἶναι τό εἴδωλο τῆς ἀγάπης. Δέν ἀντέχει στό χρόνο καί σβύνει μέ τήν ἀπόσταση. Τήν ἐξαφανίζει ὁ ἐγωισμός μέ ἀποτέλεσμα νά κρατᾶς στά χέρια σου στάχτη καί νά πιστεύεις ὅτι ἔχεις ἀγάπη.

Ἄς εἶναι συνεχής ἡ προσευχή μας: «Κύριε κάνε με ἄξιο ν᾽ ἀγαπήσω ἀληθινά. Ν᾽ ἀγαπήσω Ἐσένα καί ὄχι θεοποιημένα εἴδωλα τοῦ κόσμου. Ν᾽ ἀγαπήσω τόν ἄλλον καί ὄχι αὐτό πού μοῦ προσφέρει. Νά ἀντέξει ἡ ἀγάπη μου γι᾽ αὐτόν καί ὅταν μέ πληγώνει, ἀδιαφορεῖ γιά μένα, μέ ἀρνεῖται. Αὐτή δέν εἶναι ἡ θεϊκή ἀγάπη;

Θεέ μου ἄν ἀποκτήσω τή δική Σου ἀγάπη θά ἐλευθερωθῶ ἀληθινά ἀπ᾽ ὅλα τά γιατί, τά πρέπει, τούς νόμους.

Στεῖλε, Θεέ μου, μέσα μου τήν δική Σου ἀγάπη καί αὐτή θά μέ στείλει σέ ΣΕΝΑ!    Ἀμήν.

Μετάφραση Ἑλένη Γκανούρη